Hufiec ZHP Lubliniec

Urodził się 31 stycznia 1867 roku w Durmanowie na Podolu w rodzinie o silnych tradycjach narodowych - dziadek, ojciec i stryj byli uczestnikami powstań 1831 i 1863 roku. Gimnazjum ukończył w Kamieńcu Podolskim, potem po śmierci ojca wyjechał z rodziną do Odessy. Tu rozpoczyna studia na wydziale matematyczno - fizycznym. Po ukończeniu studiów zapisuje się do szkoły marynarki handlowej. Okres odeski zamyka aresztowanie i skazanie za udział w organizacji kółek niepodległościowych. Wyrok brzmi: 5 lat zesłania na Syberię. Zostaje osiedlony w Chołomogórach, a następnie przeniesiony do Archangielska. Poznaje tu wybitnego pisarza i działacza niepodległościowego Andrzeja Struga. W tym okresie zaczyna tłumaczyć, a później również pisać poezje. W wyniku starań otrzymuje zezwolenie na pływanie. Następnie dostaje się do szkoły nawigacyjnej w Archangielsku i kończy ją z wyróżnieniem, uzyskując dyplom szturmana żeglugi wielkiej i stanowisko kapitana na szkunerze "Nadzieja". Swoje wrażenia z tego okresu opisuje w tomie pt, "Na morzach dalekich", ale przede wszystkim w dwu zbiorach sonetów. Wówczas prawdopodobnie dzięki wrażeniom z fiordów Norwegii, budzi się w Zaruskim druga namiętność: góry. W roku 1890 Zaruski opuszcza Rosję i udaje się do Krakowa, aby podjąć studia w Akademii Sztuk Pięknych. Jest uczniem Wyczółkowskiego i Mehoffera, a przez krótki czas także Wyspiańskiego. Równolegle ze studiami działa społecznie w Towarzystwie Szkoły Ludowej i Uniwersytecie Ludowym im. Adama Mickiewicza. Kłopoty ze zdrowiem żony powodują przeniesienie się Zaruskiego do Zakopanego. Podejmuje tu ożywioną działalność sportową i społeczną. Tworzy Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe. W okresie I wojny światowej służy w Legionach przechodząc kolejne szczeble kariery wojskowej. W niepodległej Polsce dowodzi 25 pułkiem ułanów grodzieńskich, a od roku 1923 pełni obowiązki adiutanta Prezydenta RP w stopniu generała brygady. Po zamachu majowym przechodzi w stan spoczynku, poświęcając się działalności społecznej. Jest współorganizatorem Yacht-Klubu Polski i z jego inicjatywy rozpoczyna się długoletni proces szkolenia harcerzy na jachtach "Świteź" i "Zawisza Czarny". W 1939r. nie zostaje zmobilizowany i z płonącej Warszawy wyjeżdża na wschód, docierając do Lwowa. Tam zostaje aresztowany  i skazany na 5 lat zesłania. Umiera w 1941r. w szpitalu aresztu śledczego w Chersoniu. W 1989 decyzją Rady Najwyższej ZSRR zostaje zrehabilitowany.  11 listopada 1997  urna z prochami generała Zaruskiego spoczęła na Cmentarzu Starym w Zakopanem.